درس اول

عبارت های اسمی (Noun clauses)

1– به یک گروه از کلمات مرتبط به هم که یک فاعل و فعل دارد clause یا قضیه یا عبارت می گویند.
2 – یک Noun clause در یک جمله مانند یک اسم عمل می کند. به همین دلیل به آن قضیه اسمی می گویند.

اکنون به چند مثال از این مورد توجه کنید:

من نمی دانم او چه وقت منزل را ترک کرد.

I don’t know when she left home. (قضیه اسمی)Noun clause

من نمی دانم چه کسی نامه ها را تایپ می کند.

I don’t know who types the letters.( Noun clause)

او می داند من دیروز چه کسی را ملاقات کردم

She knows whom I met yesterday.( Noun clause)

آنها (ایشان) می دانند من کجا زندگی می کنم.

They know where I live. (Noun clause)

3 – همانطور که در مثال های بالا مشاهده می کنید عبارت های اسمی با کلماتی مانند when (چه وقت)، who (چه کسی)، whom(چه کس را) و where(کجا) آغاز می شوند. این کلمات در اینجا نقش حرف ربط را دارند که قضیه اسمی را به بقیه جمله وصل می کنند

2) کاربرد be going to

1 – فعل be going to به معنای قصد داشتن یا خواستن می باشد.
2 – فعل be going to معمولاً برای بیان اینکه کاری بخواهد در آینده انجام بگیرد به کار می رود. اکنون به چند مثال توجه کنید:
من قصد دارم امشب اینجا بمانم (من می خواهم امشب اینجا بمانیم)

I am going to stay here to night.

او قصد دارد فردا یک نامه بنویسید.

She is going to write a letter tomorrow.

او قصد دارد اتومبیلش را بشوید.

He is going to wash his car.

ما قصد داریم در یک رستوران شام بخوریم.

We are going to have the diner in a restaurant to night.

من معمولاً با اتوبوس به مدرسه می روم اما امروز قصد دارم یکشنبه فوتبال بازی کنیم.

I usually go to school by bus but today I am going to go by taxi.

3 – مشاهده می کنید که بعد از فعل (am/is/ are going to) فعل به صورت ساده می آید و کاری را که قصد داریم در آینده انجام دهیم، بیان می کند.

گرامر درس دوم زبان انگلیسی                

1)be+ adjective+ for+object + infinitive (مصدرباto+مفعول+for+صفت+فعلbe)

به جملات زیر توجه کنید.

It is hard to believe this story.

باور کردن این داستان سخت است

It is hard for me to believe this story.

باورکردن این داستان برای من سخت است

It is necessary to have an end.

داشتن یک هدف ضروری است.

It is necessary for us to have an end.

داشتن یک هدف برای ما ضروری است.

It is not easy to answer these questions.

پاسخ دادن به این سؤال ها آسان نیست.

It is not easy for him to answer these questions.

پاسخ دادن به این سؤال ها برای او آسان نیست.

It is difficult to learn English.

یادگرفتن انگلیسی مشکل است.

It is difficult for mary to learn English.

یادگرفتن انگلیسی برای مری مشکل است.

همانطور که ملاحظه می کنید در هر مورد، در جمله اول در مورد عملی یا کاری صحبت شده است در حالی که جمله دوم در مورد کسی صحبت می کند که در کاری یا عملی شرکت دارد.

2) The gerund(verb +ing)

1 – در زبان انگلیسی فرم Ing دار فعل، gerund‌ نامیده می شود. فرم Ing دار فعل، مانند یک اسم عمل می کند بنابراین در جمله می تواند نقش فاعل، مفعول یا مفعول حرف اضافه را داشته باشد.
اکنون به مثال های زیر توجه کنید.
پیدا کردن کار دراینجا مشکل است.

Finding a job is difficult here.

فاعل(finding)

من از کوهنوردی لذت می برم

I enjoy climbing montains.

مفعول(climbing)

من از پیاده روی خسته شدم.

I am tired of walking.

Of مفعول حرف اضافه(walking)

2 – بعضی از فعل ها که فرم Ing دار فعل را به عنوان مفعول می گیرند عبارتند از:

Avoid =خودداری کردن   Enjoy= لذت بردن      Finish = تمام کردن      Imagine= تصور کردن
Keep = نگه داشتن         Mind = اهمیت دادن    Miss = از دست دادن     Go on = ادامه دادن
Dislike=تنفر داشتن        Risk = خطر کردن     Stop = خاتمه دادن – متوقف کردن    Forgive = فراموش کردن

گرامر درس سوم زبان انگلیسی                سال سوم آموزش متوسطه

فعل های دو کلمه ای (Two – word verbs)

فعل های دو کلمه ای (Two – word verbs)
1 – بسیاری از فعل ها از دو کلمه تشکیل شده اند، یکی قسمت اصلی فعل و دیگری جزئی که آن را کامل می کند.مانند Put on‌ که قسمت اصلی آن Put‌و جزء دیگر آن On‌می باشد.

Put -> base
On -> particle

شما با چند فعل دو کلمه ای زیر قبلاً آشنا شده اید:

Put on = پوشیدن
Give back =‌پس دادن
Wake up = بیدار شدن
Take off = درآوردن
Pick up = برداشتن
Turn on = خاموش کردن
all up=تماس تلفنی گرفتن

Turn down= کم کردن

2 – اگر مفعول فعل دو کلمه ای یک اسم باشد، هم می تواند بعد از قسمت اصلی فعل دو کلمه ای بیاید و هم می تواند بعد از جزء دوم فعل دو کلمه ای بیاید به مثال زیر توجه کنید:

I put on my coat. (put on + مفعول)
I put my coat on. (Put‌+ مفعول+On)

همانطور که در مثال بالا ملاحظه می کنید مفعول این فعل یعنی my coat در جمله اول بعد از هردو کلمه فعل دو کلمه ای آمده است و در جمله دوم کلمه فعل دو کلمه ای آمده است و به هر دو شکل صحیح است.

3 – حال اگر مفعول فعل دو کلمه ای، یک ضمیر باشد فقط می تواند ما بین دو کلمه فعل دو کلمه ای بیاید.

به مثال زیر توجه کنید:

I put it on.(put+ ضمیر مفعول+on)

ملاحظه می کنید که it که مفعول است ما بین put , on که دو کلمه فعل دو کلمه ای هستند آمده است. به چند مثال دیگر توجه کنید:

I turn on the T.V (turn on + مفعول)
I turn the T.V on (turn + مفعول+ on)
I turn it on . (turn + ضمیر مفعول+on)

Can you wake up mary at 6:00? (wake up + مفعول)
Can you wake mary up at 6 : 00 ? (wake+مفعول+up)
Can you wake her up at 6:00? (wake +ضمیرمفعول+up)

2) حرف اضافه + فعل یا صفت (adjective/verb+preposition)

بعد از فعل ها و صفت ها می توان حرف اضافه را آورد. اسم یا ضمیری که بعد از حرف اضافه می آید، مفعول آن است و همیشه بعد از آن می آید.

He is looking for his pen
He is looking for it.

بعد از فعل look حرف اضافه for‌آمده است و مفعول آن his pen یا It بعد از حرف اضافه آمده است.

Im sorry about the accident.
Im sorry about it.

بعد از صفت sorry حرف اضافه about آمده است و مفعول آن the accident یا It بعد از حرف اضافه آمده است.

He is waiting for her sister.(فعل+حرف اضافه)
They are talking about the children. (فعل+حرف اضافه)
Im sorry about the accident. (صفت+حرف اضافه)
He was afraid of the animals. (صفت+حرف اضافه)

Good luck